Hala namiotowa zalicza się do obiektów tymczasowych w rozumieniu Prawa budowlanego o czasie użytkowania krótszym niż trwałość ich elementów konstrukcyjnych.
Obiekt jest całkowicie sprefabrykowany, zaprojektowany jako rozbieralny, z możliwością wielokrotnego ponownego montażu.

Hale namiotowe podlegają adaptacji konstrukcyjnej, stosownie do ich warunków lokalizacji.
Jeżeli hala ma być użytkowana na czas dłuższy niż 120 dni, wówczas należy wystąpić do właściwego dla miejsca lokalizacji Starostwa z wnioskiem o pozwolenia na budowę. Dokumentacja podlega adaptacji architektoniczno-konstrukcyjnej. Osoba dokonująca adaptacji winna ustosunkować się do przyjętych założeń obliczeniowych i technologicznych, jeżeli zostały one określone. O ostatecznym sposobie posadowienia obiektu decyduje konstruktor dokonujący adaptacji, w oparciu o ekspertyzę geotechniczną obszaru lokalizacji.

Normy będące podstawą wykonania obliczeń statycznych:

PN-EN 13782 Obiekty tymczasowe. Namioty. Bezpieczeństwo.

PN-EN 1991-1-3 Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje. Część 1-3: Oddziaływania ogólne – Obciążenie śniegiem.

PN-EN 1991-1-4 Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje. Część 1-4: Oddziaływania ogólne – Oddziaływanie wiatru.

PN-90/B-03200 Konstrukcje stalowe. Obliczenia statyczne i projektowanie.

Obiekt podlega adaptacji architektoniczno-konstrukcyjnej stosownie do jego warunków lokalizacji.

Hala mocowana jest kołkami rozporowymi lub szpilami stalowymi do wcześniej przygotowanego podłoża.

Sposób montażu hali zależy od warunków gruntowo-wodnych występujących w miejscu posadowienia.
W przypadku mocowania kołkami rozporowymi należy wykonać wcześniej betonowe stopy posadowione na głębokości min. 0,80 m poniżej poziomu terenu. Wówczas słupy konstrukcyjne hali montowane są za pomocą kotew mechanicznych do stóp kotwiących.